وصف علی (ع) در دوبیتی ها

وصف علی (ع) در دوبیتی ها

يا علي ذاتت ثبوت قل هو الله احد                        نام تو نقش نگين امرِ اَلله الصّمد

لم يلِد از مادر گيتي و لم يولَد چو تو         در جهان بعد از نبي، مِثلت لهُ كُفواً احد

حقّا كه حقيقتاً علي حق باشد              حق است علي ز حق كه بر حق باشد

ديديم خطي به دفتر لم يزلي                  حق با علي و علي مع الحق باشد

هر دل كه شكست ره به جايي دارد                هر اهل دلي قبله نمايي دارد

با آنكه بُود قبلة ما كعبه ولي                          ايوان نجف عَجب صفايي دارد

اين گفت: بزرگ و نامدار است علي             آن گفت كه مرد روزگار است علي

امّا به حقيقت او نه آنست و نه اين                   آيينة ذات كردگار است علي

روز ايجاد كه حق خلقت دنيا مي كرد          پسِ پرده، علي بود تماشا مي كرد

بلكه از آينة كُنتُ نبيّاً چو نبي                       سِير در آب و گِل آدم و حوّا مي كرد

بر مخزن غيب، باب مفتوح، عليست     گيتي همه كِشتي و در او نوح، عليست   

آن روح كه مبدأ حيات همه است                  در قالب آفرينش، آن روح، عليست

گفتم كه علي، گفت بگو سِرُّ الله                   گفتم كه علي، گفت بگو عين الله

گفتم كه به وصفش چه بگويم گفتا              لا حول و لا قوه إلّا بالله

سرچشمة وحي در كوير است غدير             تقدير خداوند قدير است غدير

اي عشق بگو به تشنه كامان ولا                  درياست اگرچه آبگير است غدير

 فرمود رسول قادر لم يزلي                        در شأن وصيّ خويش با صوت جلي

افضل بُوَد از طاعت كلّ ثقلين                   يك ضربت روز خندق از دست علي

برون چو فاطمه آمد ز بيت ربّ مجيد           وليّ عالم امكان به دوش مي باليد

فلك خجل شد و گفتا نديده ديدة دهر  

 كه مَه گرفته در آغوش خويشتن خورشيد

زمام مُلك خويش را سپرده حق به دست او  

  چه انبيا چه اوليا تمام پاي بست او

يكي هماره محو او، يكي مدام مست او  

             به هر صفت كه خوانمش، بوَد مقام پست او  

 شك نيست جهان را كه خدا نيست

علي  امّا دمي از خدا جدا نيست

                   علي دانم اگرش جدا، خدا نيست رضا  

                      خوانم اگرش خدا، رضا نيست علي

 المنّتُ لله كه به كوي تو مقيمم                   در بارگهت چون سگ اصحاب رقيمم

هر دم رسد از حلقة  زلف تو نسيمم               اي خاك درت جنّت فردوس نعيمم

از عين علي، عروج ما معتبر است                  وز لام علي لسان ما پر گهر است

آنكس كه ندارد خبر از ياي علي           از هستي خود در اين جهان بي خبر است

سحري به خواب ديدم شَه كشور صفا را 

  به رخش نظاره كردم مَهِ خوب دلربا را

به ادب زبان گشودم بسرودم اين نوا را 

    علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را

ما پيرو آئين رسول اللّهيم                                گويندة لا اله الا اللّهيم

داريم كتابُ الله و عترت را دوست                   خاك قدم علي، ولي اللّهيم

هزار آتش اگر در پوست داري                      نسوزي گر علي را دوست داري

اگر مهر علي در سينه ات نيست                      بسوزي گر هزاران پوست داري

چون نامة اعمال مرا پيچيدند                        بردند به ميزان عمل سنجيدند       

بيش از همه كس گناه ما بود ولي                  ما را به محبّت علي بخشيدند

در چشم من آيينه علي، آب عليست           مهتاب علي، مهر جهان تاب عليست

خون سر او كنار سجّاده نوشت                   مظلوم ترين شهيد محراب عليست

جز علي را نبُود هيچكس اين قدر و بها            كه بُوَد مولد او خانة مخصوص خدا

نه عجب گر كه بُوَد زادگهش خانة حق       كه به يُمن كرم اوست بپا هر دو سرا

نه خدا، شيعه تو را مي خواند                          نه جدايت ز خدا مي داند

يا علي چرخ زمان را شب و روز                    گردش چشم تو مي چرخاند

الا كه رحمت، آيتي ز رحمت علي بُوَد          همه كتاب انبيا حكايت علي بُوَد

بهشت و هر چه اندر او حكايت علي بُوَد         أجلّ نعمت خدا، ولايت علي بُوَد

ز پشت پرده تا بي پرده يار من نمايان شد        پ

 ز شرم روي او، خورشيد اندر پرده پنهان شد

ولادت يافت اندر كعبه آن موجود مسعودي  

   كه ذات پاك او مرآت ذات پاك يزدان شد

چنانچه سَرور عالم به جز پيمبر نيست            

  وليّ خاص خدا نيز غير حيدر نيست

عليست گنج حقايق، عليست باب علوم          

 دلي مجوي كه مشتاق سوي آن در نيست

هر كه را فيض ازل از بخت برخوردار كرد        جاي در ظلّ لواي حيدر كرّار كرد

مظهر الطاف يزدان، قبلة امكان، علي            كه حق او را معينِ احمد مختار كرد

بر مخزن غيب، باب مفتوح عليست          

    گيتي همه كشتي و در او نوح، عليست

آن روح كه مبدأ حيات همه است           

    در قالب آفرينش، آن روح عليست

 اي كه گفتي فمَن يَمُت يَرَني                          جان فداي كلام دلجويت

كاش روزي هزار مرتبه من                              مُردمي تا ببينمي رويت

تويي آنكه سكّة سلطنت زده حق به نام تو علي 

                                                          كه به جز خداي تو مطّلع نبُد از مقام تو يا علي

شده خلقتِ دو جهان اگر به دو حرف نيّر كاف و نون

                                                          تويي آنكه خلقت كاف و نون شده از كلام تو يا علي

چون علي در ملك هستي پادشاهي هست؛ نیست                                                                                                                                        

در دو عالم غير از او مشكل گشايي هست؛ نيست

در رموز علم حكمت جز شهنشاه نجف

   عالمان را در شريعت مقتدايي هست؛ نيست

منبع : سایت رادیو معارف

علی آن شیر خدا

علی آن شیر خدا شاه عرب / الفتی داشت با این دل شب
شب ز اسرار علی، آگاه است / دل شب محرم سرّ الله است
شب علی دید به نزدیکی دید / گر چه او نیز به تاریکی دید
شاه را دید به نوشینی خواب / روی بر سینه دیوار خراب
قلعه‌بانی که به قصر افلاک / سر دهد ناله زندانی خاک
اشكباری که چو شمع بیزار / می‌فشاند زر و می‌گرید زار
دردمندی که چو لب بگشاید / در و دیوار به زنهار آید
کلماتش چو در آویزه گوش / مسجد کوفه هنوزش مدهوش
فجر تا سینه آفاق شکافت / چشم بیدار علی خفته نیافت
روزه‌داری که به مُهر اسحار / بشکند نان جوین افطار
ناشناسی که به تاریکی شب / می‌برد نان یتیمان عرب
تا نشد پردگی آن سرّ جلی / نشد افشا که علی بود علی
شاهبازی که به بال پر راز / می‌کند در ابدیت پرواز
شهسواری که به برق شمشیر / در دل شب بشکافد دل شیر
عشقبازی که هم آغوش خطر / خفت در خوابگه پیغمبر
آن دم صبح قیامت تأثیر / حلقه در شد از او دامنگیر
دست در دامن مولا زد در / که علی بگذرد از ما مگذر
شال می‌بست و ندایی مبهم / که کمربند شهادت را محکم
پیشوایی که ز شوق دیدار / می‌کند قاتل خود را بیدار
ماه محراب عبودیت حق / سر به محراب عبادت منشق
می‌زند پس‌، لب او کاسه شیر / می‌کند چشم اشارت به اسیر
چه اسیری که همان قاتل اوست / تو خدایی مگر ای دشمن دوست
در جهان این همه شر و همه شر / ها علی بشر کیف بشر
کفن از گریه غسال خجل / پیرهن از رخ وصال خجل

” محمد حسین شهریار”

فاتح قلعه خیبر

تا صورت پیوند جهان بود، على بود / تا نقش زمین بود و زمان بود، على بود
شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود / سلطان سخا و كرم و جود، على بود
هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس / هم صالح پیغمبر و داوود، على بود
هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هم ایوب / هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود
مسجود ملائك كه شد آدم ز على شد / آدم كه یكى قبله و مسجود، على بود
آن عارف سجاد كه خاك درش از قدر / بر كنگره‎ى عرش بیفزود، على بود
هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن / هم عابد و هم معبد و معبود، على بود
آن لحمك لحمى بشنو تا كه بدانى / آن یار كه او نفس نبى بود، على بود
موسى و عصا و یدبیضا و نبوت / در مصر به فرعون كه بنمود، على بود
چندانكه در آفاق نظر كردم و دیدم / از روى یقین در همه موجود، على بود
خاتم كه در انگشت سلیمان نبى بود / آن نور خدایى كه بر او بود، على بود
آن شاه سرافراز كه اندر شب معراج / با احمد مختار یكى بود، على بود
آن قلعه‎گشایى كه در قلعه خیبر / بركند به یك حمله و بگشود، على بود
آن گرد سرافراز كه اندر ره اسلام / تا كار نشد راست نیاسود، على بود
آن شیر دلاور كه براى طمع نفس / بر خوان جهان پنجه نیالود، على بود
این كفر نباشد سخن كفر نه این است / تا هست، على باشد و تا بود، على بود

جلال الدین محمد بلخى (مولوى)

…

ز لیلایی شنیدم

ز لیلایی شنیدم یا علی گفت / به مجنونی رسیدم یا علی گفت
مگر این وادی دارالجنون است / که هر دیوانه دیدم یا علی گفت
نسیمی غنچه ای را باز میکرد / به گوش غنچه آندم یا علی گفت
خمیر خاک آدم چون سرشته / چو بر میخاست آدم یا علی گفت
مسیحا هم دم از اعجاز میزد / زبس بیچاره مریم یا علی گفت
مگر خیبر زجایش کنده میشد / یقین آنجا علی هم یا علی گفت
علی را ضربتی کاری نمیشد / گمانم ابن ملجم یا علی گفت

دلا باید که هردم یا علی گفت / نه هر دم بل دمادم یا علی گفت
که در روز ازل قالوبلا را / هر آنچه بود عالم یا علی گفت
محمد در شب معراج بشنید / ندایی آمد آنهم یا علی گفت
پیمبر در عروج از آسمانها / بقصد قرب اعظم یا علی گفت
به هنگام فرو رفتن به طوفان/ نبی الله اکرم یا علی گفت
به هنگام فکندن داخل نار / خلیل الله اعظم یا علی گفت
عصا در دست موسی اژدها شد / کلیم آنجا مسلم یا علی گفت
کجا مرده به آدم زنده میشد / یقین عیسی بن مریم یا علی گفت
علی در خم به دوش آن پیمبر / قدم بنهاد و آندم یا علی گفت

…